Tacloban
Blijf op de hoogte en volg Eva
04 Maart 2015 | Filipijnen, Cajampauano
De tijd vliegt en ik ben alweer meer dan een maand hier in de Filippijnen! Na een weekje in de stinkstad Manila ben ik nu in Tacloban, de stad wat compleet verwoest werd door de tyfoon Jolanda op 13 november 2013. Tienduizenden mensen hebben het niet overleefd en nog steeds zijn 3000 mensen vermist. Het is echt niet voor te stellen hoe mensen in slechts een paar uur tijd alles zijn kwijtgeraakt. Niet alleen hun huis, winkel of restaurant, maar ook familie leden. Ik heb twee massagraven bezocht en het was zo treurig om te zien. Grafkruisjes van kinderen, complete families.. Het is echt niet voor te stellen. :(
Op de school waar ik lesgeef, hebben 14 studenten het niet overleefd en alle kinderen hebben hun eigen traumatische ervaring met de tyfoon. Iemand liet mij filmpjes en foto's zien van Tacloban tijdens en na de tyfoon en dat was zo verschrikkelijk om te zien. Het water kwam tot de tweede verdieping van gebouwen en huizen en mensen klommen op de daken of in de bomen om te proberen te overleven. Een man vertelde mij dat Tacloban was veranderd in een spookstad. Alles was verwoest, overal lagen lijken op straat of hingen in de bomen en de geur was niet te harden. Zijn zoon was vermist en het duurde 19 dagen voordat hij zijn overleden zoon vond tussen alle lijken. Echt verschrikkelijk :(
Het lijkt me zo frustrerend om te leven met de wetenschap dat er een kans is dat een andere tyfoon van dezelfde sterkte weer kan toeslaan in de toekomst en je opnieuw alles in 1 klap kan kwijtraken. Ondanks dat zijn de mensen in Tacloban echt super dapper en ze proberen allemaal hun leven weer op te pakken.
De eerste week in Tacloban hielp ik bij Medical Missions. Sommige mensen hebben geen geld om naar een ziekenhuis te reizen en hebben soms voor een jaar (of zelfs jaren) geen dokter gezien. En nu kwamen de dokters naar hen toe. De Medical Missions worden georganiseerd door een groep dokters uit Ohio die elk jaar een aantal weken door bepaalde gebieden reizen in de Filippijnen. Echt honderden mensen komen daar op af en wachten uren voor ze aan de beurt zijn. Zelfs operaties en ook extracties werden slechts achter een gordijn uitgevoerd in een basketbalveld. Mijn taak was om te helpen in de geïmproviseerde apotheek en de medicijnen uit te delen.
Na een week Medical Missions ging ik naar de school om les te geven. Mijn eerste dag daar was ronduit verschrikkelijk. De lerares greep haar kans om te relaxen en liet mij alleen met 35 kids voor 4 uur lang. Tien kinderen waren aan het vechten, 5 aan het huilen, gordijnen vielen naar beneden, terwijl ik mijn uiterste best deed wiskunde uit te leggen. Een priester maakte mij uit voor een dier, aangezien ik niet in God geloof (volgens hem geloven alleen dieren niet in een God. Echt super belachelijk en heb hem dat ook even duidelijk gemaakt haha) en tijdens de lunch praatte iedereen Filippijns. Alle andere vrijwilligers waren weg, dus het was echt een top dag!! Niet dus. Gelukkig kwamen de nieuwe vrijwilligers binnen een paar dagen zodat ik niet meer alleen was.
Terwijl wij Engels en wiskunde gaven, bleven de leraren lekker gebruik van ons maken. Ze chillden de hele dag en eentje lag zelfs te slapen. Wij vonden dat echt niet kunnen en hebben toen voorgesteld om les te geven over onderwerpen waar de leraren niet veel over weten/ ze geen les over geven. In de ochtend gaven we lessen over first aid, vervuiling en kunst. In de middag gaf ik dansles of organiseerden we sportactiviteiten. Super intensief want de kinderen waren uiteraard hyperactief en lastig toe te spreken, aangezien ik hun dialect niet spreek. Maargoed het ging veel beter toen we onze eigen lessen gaven. De kinderen vonden het interessant en luisterden naar ons. Ik heb opeens zoveel respect voor mijn leraren op de middelbare school. Oh god, wat kunnen kinderen irritant zijn en hoe fijn is het als mensen luisteren als je iets hebt voorbereid haha.
Sinds een aantal maanden is de school in gebruik dankzij de dokters uit Ohio. Het is een twee verdiepingen gebouw wat ook gebruikt kan worden als evacuatiecentre als er een nieuwe tyfoon komt. Er staan nog wat beschadigde klaslokalen op het terrein, wat jullie kunnen zien op de foto's.
De kinderen zijn echt geweldig en super lief. Ik heb denk ik al 50 tekeningen en liefdesverklaringen gehad om me te bedanken dat ik daar ben. Een aantal leerlingen hebben mij hun verhaal verteld en dat was echt zo zielig om te horen!:( Ondanks hun traumatische ervaringen lachen ze heel veel, dansen en zingen ze en zijn ze heel positief. Ik had verwacht dat ze misschien meer teruggetrokken zouden zijn of angstig (dit is waarschijnlijk ook wel het geval, maar het is anders dan ik had verwacht). Tijdens 'slipperbox' (het komt erop neer, elkaar bekogelen met slippers) besefte ik me dat de kinderen nu spelen tussen het puin en afval. Er is een schommelframe maar zonder schommels en dat zag er zo droevig uit dat ik graag geld wil inzamelen voor een nieuwe speeltuin op het schoolplein! Hopelijk geeft dat hen genoeg afleiding en leuke momenten om hun ervaringen even te vergeten. Met 500 euro zou het moeten lukken, wat denk ik zeker haalbaar is! En daarom wil ik jullie vragen, als je wat kan missen, wat te doneren voor mijn projectje! Het hoeft niet veel te zijn maar de kids en ik zouden het suuuper erg waarderen.
En als je liever niks wil/kan geven, helemaal begrijpelijk, maar zou je dan mijn verhaal willen verspreiden?:)
Ik blijf nog 2 weken in Tacloban voordat mijn echte reis begint en ik hoop dat ik tegen die tijd genoeg geld heb. Ik ga vandaag een concreet plan maken hoe de speeltuin eruit gaat zien. Dan alles overleggen met het schoolhoofd en de NGO! Ik houd jullie op de hoogte!
Thanks voor het lezen van mijn super lange verhaal haha! Hoop dat alles goed met jullie gaat en succes met alles!!
Liefs,
Eva
Op de school waar ik lesgeef, hebben 14 studenten het niet overleefd en alle kinderen hebben hun eigen traumatische ervaring met de tyfoon. Iemand liet mij filmpjes en foto's zien van Tacloban tijdens en na de tyfoon en dat was zo verschrikkelijk om te zien. Het water kwam tot de tweede verdieping van gebouwen en huizen en mensen klommen op de daken of in de bomen om te proberen te overleven. Een man vertelde mij dat Tacloban was veranderd in een spookstad. Alles was verwoest, overal lagen lijken op straat of hingen in de bomen en de geur was niet te harden. Zijn zoon was vermist en het duurde 19 dagen voordat hij zijn overleden zoon vond tussen alle lijken. Echt verschrikkelijk :(
Het lijkt me zo frustrerend om te leven met de wetenschap dat er een kans is dat een andere tyfoon van dezelfde sterkte weer kan toeslaan in de toekomst en je opnieuw alles in 1 klap kan kwijtraken. Ondanks dat zijn de mensen in Tacloban echt super dapper en ze proberen allemaal hun leven weer op te pakken.
De eerste week in Tacloban hielp ik bij Medical Missions. Sommige mensen hebben geen geld om naar een ziekenhuis te reizen en hebben soms voor een jaar (of zelfs jaren) geen dokter gezien. En nu kwamen de dokters naar hen toe. De Medical Missions worden georganiseerd door een groep dokters uit Ohio die elk jaar een aantal weken door bepaalde gebieden reizen in de Filippijnen. Echt honderden mensen komen daar op af en wachten uren voor ze aan de beurt zijn. Zelfs operaties en ook extracties werden slechts achter een gordijn uitgevoerd in een basketbalveld. Mijn taak was om te helpen in de geïmproviseerde apotheek en de medicijnen uit te delen.
Na een week Medical Missions ging ik naar de school om les te geven. Mijn eerste dag daar was ronduit verschrikkelijk. De lerares greep haar kans om te relaxen en liet mij alleen met 35 kids voor 4 uur lang. Tien kinderen waren aan het vechten, 5 aan het huilen, gordijnen vielen naar beneden, terwijl ik mijn uiterste best deed wiskunde uit te leggen. Een priester maakte mij uit voor een dier, aangezien ik niet in God geloof (volgens hem geloven alleen dieren niet in een God. Echt super belachelijk en heb hem dat ook even duidelijk gemaakt haha) en tijdens de lunch praatte iedereen Filippijns. Alle andere vrijwilligers waren weg, dus het was echt een top dag!! Niet dus. Gelukkig kwamen de nieuwe vrijwilligers binnen een paar dagen zodat ik niet meer alleen was.
Terwijl wij Engels en wiskunde gaven, bleven de leraren lekker gebruik van ons maken. Ze chillden de hele dag en eentje lag zelfs te slapen. Wij vonden dat echt niet kunnen en hebben toen voorgesteld om les te geven over onderwerpen waar de leraren niet veel over weten/ ze geen les over geven. In de ochtend gaven we lessen over first aid, vervuiling en kunst. In de middag gaf ik dansles of organiseerden we sportactiviteiten. Super intensief want de kinderen waren uiteraard hyperactief en lastig toe te spreken, aangezien ik hun dialect niet spreek. Maargoed het ging veel beter toen we onze eigen lessen gaven. De kinderen vonden het interessant en luisterden naar ons. Ik heb opeens zoveel respect voor mijn leraren op de middelbare school. Oh god, wat kunnen kinderen irritant zijn en hoe fijn is het als mensen luisteren als je iets hebt voorbereid haha.
Sinds een aantal maanden is de school in gebruik dankzij de dokters uit Ohio. Het is een twee verdiepingen gebouw wat ook gebruikt kan worden als evacuatiecentre als er een nieuwe tyfoon komt. Er staan nog wat beschadigde klaslokalen op het terrein, wat jullie kunnen zien op de foto's.
De kinderen zijn echt geweldig en super lief. Ik heb denk ik al 50 tekeningen en liefdesverklaringen gehad om me te bedanken dat ik daar ben. Een aantal leerlingen hebben mij hun verhaal verteld en dat was echt zo zielig om te horen!:( Ondanks hun traumatische ervaringen lachen ze heel veel, dansen en zingen ze en zijn ze heel positief. Ik had verwacht dat ze misschien meer teruggetrokken zouden zijn of angstig (dit is waarschijnlijk ook wel het geval, maar het is anders dan ik had verwacht). Tijdens 'slipperbox' (het komt erop neer, elkaar bekogelen met slippers) besefte ik me dat de kinderen nu spelen tussen het puin en afval. Er is een schommelframe maar zonder schommels en dat zag er zo droevig uit dat ik graag geld wil inzamelen voor een nieuwe speeltuin op het schoolplein! Hopelijk geeft dat hen genoeg afleiding en leuke momenten om hun ervaringen even te vergeten. Met 500 euro zou het moeten lukken, wat denk ik zeker haalbaar is! En daarom wil ik jullie vragen, als je wat kan missen, wat te doneren voor mijn projectje! Het hoeft niet veel te zijn maar de kids en ik zouden het suuuper erg waarderen.
En als je liever niks wil/kan geven, helemaal begrijpelijk, maar zou je dan mijn verhaal willen verspreiden?:)
Ik blijf nog 2 weken in Tacloban voordat mijn echte reis begint en ik hoop dat ik tegen die tijd genoeg geld heb. Ik ga vandaag een concreet plan maken hoe de speeltuin eruit gaat zien. Dan alles overleggen met het schoolhoofd en de NGO! Ik houd jullie op de hoogte!
Thanks voor het lezen van mijn super lange verhaal haha! Hoop dat alles goed met jullie gaat en succes met alles!!
Liefs,
Eva
-
04 Maart 2015 - 11:28
Wanda:
Hoi lieve Eva,
Wow wat heb ik een bewondering voor jou!!!!
Ben je daar aan de andere kant van de wereld een beetje stoer les aan het geven en goede dingen aan het doen.
Rob gaat een kleine mail aktie GEEF AAN EEF hier opzetten, alle beetjes helpen.
Lieve meid, succes met de aktie, kleine donatie van ons komt eraan.
Fijn om je verhalen mee te mogen beleven, liefs van ons uit rustig Huizen -
04 Maart 2015 - 12:16
Rob:
Hoi eef,
ik sluit mij aan bij het geen wat Wanda schrijft.
SUPER, ik heb jou verhaal in wat Email adressen als bijlage gestuurd.
Of er iets uit komt weet ik niet.
Succes en ik hoop dat dit project slaagt en dat je in 2 weken met een goed gevoel vertrekt uit Tacloban.
Op naar het volgende super lange verslag.
Rob X -
04 Maart 2015 - 17:34
Mijntje Minnee:
Beste Eva,
Je kent me niet, maar ik reageer naar aanleiding van de mailactie van Rob GEEF AAN EEF.
Wat een mooi initiatief van jou. Ik zal een bedragje overmaken en wens je heel veel succes met je Speeltuinproject.
Hartelijke groeten van Mijntje Minnee. -
05 Maart 2015 - 00:45
Mam:
Dag lief kind.
Goed hoor dat je dit doet.
Ik ben er mee aan de slag gegaan en hoop van harte dat je de 500 euro bij elkaar krijgt.
Ook heel leuk van Rob en Wanda de aktie 'Geef aan Eef'.!!!!
Succes!! Tot een ander momentje. XXXxmam -
05 Maart 2015 - 20:12
Helma:
Dag lieve Eva,
Wat een mooie en zinvolle ervaring Eva!!
Echt heel mooi om te lezen en te ervaren dat alles in het leven heel betrekkelijk is. Wat een dankbare taak zal dit voor je zijn....om nooit te vergeten!!
Ik zal wat doneren voor je project!!
Succes en alle goeds voor jou......Super!!
Liefs Helma -
05 Maart 2015 - 22:30
Jan En Jannie Douwes :
hallo eva ook wij willen je steunen we weten dat dit op zijn plek komt ,en dat je er goede dingen mee doet,wat dapper van je echt onze complimenten en verder nog veel reisplezier ,we maken het geld over dikke knuffel uit siddeburen jan en jannie douwes. -
07 Maart 2015 - 16:11
Wil Van Der Leden:
Hallo Eva,
Wat ben je goed bezig. Je bent een mooi mens geworden. Supervrouw!
Nog heel veel succes.
Knuffel van Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
